Vrijdagochtend hielp ik op de adult-in afdeling. Het bed rechtsachter in een van de vier kamers was leeg. Het werd opgemaakt door twee zusters. Dinsdag had ik de man die in dat bed lag een massage gegeven. Hij zag er toen al uit of zijn geest niet aanwezig was. Ik vreesde dat hij overleden was. De andere patient, die ik dinsdag een massage gegeven had zag mij, toen hij onder begeleiding naar het toilet liep, zitten, en gaf aan dat hij nog wel een massage wilde. Blijkbaar had ik het goed gedaan. Even later kom ik bij de receptie de doodgewaande man tegen, terwijl zijn vrouw hem in zijn jas hijst; springlevend stond hij op het punt om naar huis te gaan.
Nadat ik de man die nog niet naar huis is weer gemasseerd heb, geeft hij mij uit dank een appel. De mensen proberen hun waardering toch te materialiseren. Even later zit ik waar de zusters en dokters altijd zitten te werken dan wel te leuten. "Wil je me helpen?" vraagt een zuster. "Natuurlijk", antwoord ik. Ze wijst me op een scheurblok, waarvan de bovenste bladzijde ingevuld is. Ze vraagt me alle pagina's die nog niet gedaan zijn, ze is al op twee-derde, met het Hospice logo in rode inkt te bestempelen. Na drie minuten, gemmiddeld ongeveer een stempel per seconde, heb ik de pagina's tot aan de laatste officieel gemaakt. Nu ik klaar ben ben ik benieuwd wat ik officieel gemaakt heb. Ik bestudeer de bovenste, ingevulde zijde, waar twee data op staan. Een data in de jaren dertig, en de datum van gisteren. Een van de vrouwen, waarbij ik met wassen heb geassisteerd, is overleden. Ierder stempeltje, dat ik zo snel mogelijk zetten, zal de dood bezegelen van mensen die nu nog rondlopen, misschien nog niet eens weten dat ze ziek zijn of zelfs nog worden. Tegen die tijd zal de dienstdoende arts nog een tweede, persoonlijke stempel zetten. Ik ben gelukkig niet alleen verantwoordelijk.
Er is een vrachtwagen vol goederen uit Engeland gekomen, die we met twaalf mensen leeghalen. Acht mensen staan bij de opening van de kar in de natte sneeuw te wachten tot ze weer een doosje aangereikt krijgen. Erg gezellig, maar niet nuttig. Het halve dagcentrum wordt volgebouwd. Zes computers komen binnen, inclusief schermen en printers, zes stoelen, een bankstel, drie rolstoelen, een tillift en een poppenhuis en ruim honderdvijftig andere dozen. Deze giften geven de Hospice zijn bestaansrecht.
Om half een haalt Kirsty mij op. We gaan naar Bran, waar Dracula gewoond heeft. Na twintig minuten lopen en een uurtje bus zijn we er. Het is een mooi huis. De koninging en haar dochter vonden dat ook en maakten er hun zomerhuis van. Het huis hangt dan ook vol met foto's van hun. Maar geen woord over dracula, dus als je voor hem komt, kun je beter in het dorp blijven. Daar gaat alles over hem. De kraampjes hangen 
vol met dracula styled dingen, er is een vampiercamping en een spookhuis. Het huis is van binnen en van buiten mooi wit, met veel stijlvol houtwerk, veel trappen, waaronder een paar smalle lage, lage deurposten en gangen en mooie torens. En als je je hand voor een sensor beweegt dan wordt je in het Roemeens en het Engels verzocht de objecten niet aan te raken. Na het kasteel ging Kirsty alle kraampjes af. Daarvoor ging ze met me mee, het kasteel had ze samen met Laura al bekeken.
Omdat ik Alexandra 's ochtends misgelopen ben, bel ik haar maar even op. In de vrieskou, te koud gekleed en mijn wanten natuurlijk thuisgelaten, sta ik bij de telefoon te horen dat de Duitser alweer weg is en ze geen tijd heeft. Zondag, als het mooi weer is en we naar Sighisoara gaan, zal ik haar weer zien. Dat geeft me een lege zaterdag. Ik neem me voor om Robert, die naast me zat in de bus, op te bellen en te kijken of ik hem nog eens kan ontmoeten. 's Avonds, voor het internetcafe, bel ik hem op, en spreek ik af de 
volgende dag om twaalf uur naar zijn werk te komen. Hij werkt alweer bij een pizzeria. Daarna spreek ik Elena via internet, die me uitnodigd voor nog een rondleiding door Brasov. Ik vraag haar om een rondleiding door het flatgebouwen gedeelte. "Maar dat is niet mooi", zegt ze. "Ik wil graag alle kanten van Brasov gezien hebben", verklaar ik. Ze besluit me het mooiste flatgebouwengedeelte te laten zien. We spreken af om vier uur 's middags.
Nadat ik de man die nog niet naar huis is weer gemasseerd heb, geeft hij mij uit dank een appel. De mensen proberen hun waardering toch te materialiseren. Even later zit ik waar de zusters en dokters altijd zitten te werken dan wel te leuten. "Wil je me helpen?" vraagt een zuster. "Natuurlijk", antwoord ik. Ze wijst me op een scheurblok, waarvan de bovenste bladzijde ingevuld is. Ze vraagt me alle pagina's die nog niet gedaan zijn, ze is al op twee-derde, met het Hospice logo in rode inkt te bestempelen. Na drie minuten, gemmiddeld ongeveer een stempel per seconde, heb ik de pagina's tot aan de laatste officieel gemaakt. Nu ik klaar ben ben ik benieuwd wat ik officieel gemaakt heb. Ik bestudeer de bovenste, ingevulde zijde, waar twee data op staan. Een data in de jaren dertig, en de datum van gisteren. Een van de vrouwen, waarbij ik met wassen heb geassisteerd, is overleden. Ierder stempeltje, dat ik zo snel mogelijk zetten, zal de dood bezegelen van mensen die nu nog rondlopen, misschien nog niet eens weten dat ze ziek zijn of zelfs nog worden. Tegen die tijd zal de dienstdoende arts nog een tweede, persoonlijke stempel zetten. Ik ben gelukkig niet alleen verantwoordelijk.
Er is een vrachtwagen vol goederen uit Engeland gekomen, die we met twaalf mensen leeghalen. Acht mensen staan bij de opening van de kar in de natte sneeuw te wachten tot ze weer een doosje aangereikt krijgen. Erg gezellig, maar niet nuttig. Het halve dagcentrum wordt volgebouwd. Zes computers komen binnen, inclusief schermen en printers, zes stoelen, een bankstel, drie rolstoelen, een tillift en een poppenhuis en ruim honderdvijftig andere dozen. Deze giften geven de Hospice zijn bestaansrecht.
Om half een haalt Kirsty mij op. We gaan naar Bran, waar Dracula gewoond heeft. Na twintig minuten lopen en een uurtje bus zijn we er. Het is een mooi huis. De koninging en haar dochter vonden dat ook en maakten er hun zomerhuis van. Het huis hangt dan ook vol met foto's van hun. Maar geen woord over dracula, dus als je voor hem komt, kun je beter in het dorp blijven. Daar gaat alles over hem. De kraampjes hangen 
vol met dracula styled dingen, er is een vampiercamping en een spookhuis. Het huis is van binnen en van buiten mooi wit, met veel stijlvol houtwerk, veel trappen, waaronder een paar smalle lage, lage deurposten en gangen en mooie torens. En als je je hand voor een sensor beweegt dan wordt je in het Roemeens en het Engels verzocht de objecten niet aan te raken. Na het kasteel ging Kirsty alle kraampjes af. Daarvoor ging ze met me mee, het kasteel had ze samen met Laura al bekeken.
Omdat ik Alexandra 's ochtends misgelopen ben, bel ik haar maar even op. In de vrieskou, te koud gekleed en mijn wanten natuurlijk thuisgelaten, sta ik bij de telefoon te horen dat de Duitser alweer weg is en ze geen tijd heeft. Zondag, als het mooi weer is en we naar Sighisoara gaan, zal ik haar weer zien. Dat geeft me een lege zaterdag. Ik neem me voor om Robert, die naast me zat in de bus, op te bellen en te kijken of ik hem nog eens kan ontmoeten. 's Avonds, voor het internetcafe, bel ik hem op, en spreek ik af de 
volgende dag om twaalf uur naar zijn werk te komen. Hij werkt alweer bij een pizzeria. Daarna spreek ik Elena via internet, die me uitnodigd voor nog een rondleiding door Brasov. Ik vraag haar om een rondleiding door het flatgebouwen gedeelte. "Maar dat is niet mooi", zegt ze. "Ik wil graag alle kanten van Brasov gezien hebben", verklaar ik. Ze besluit me het mooiste flatgebouwengedeelte te laten zien. We spreken af om vier uur 's middags.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten