Overdosis sneeuw

Vrijdagochtend mocht ik een uurtje meekijken met de fysiotherapeut. Toen we zijn kamer binnenliepen lag het jonge patiëntje al op de behandelbank, terwijl zijn moeder er bij stond en het meegebrachte speelgoed uit haar tas haalde. De fysiotherapeut trok de aandacht van het jochie met het speelgoed, legde het vervolgens anderhalve meter bij hem vandaan en probeerde hem zo ver te krijgen dat hij er zelf naartoe ging kruipen. Hij hielp hem door zijn kniereflexen te stimuleren. Zo kwam het kind in de buurt van het speelgoed, wat dan pesterig nog een stukje verder gelegd werd. Zo ging dat een hele tijd door. Later probeerde hij het kind, door hem gesteund, te laten zitten, wat best aardig ging. De vader kwam er ook bij en onder de behandeling spraken ze over zijn werk.

Na dit uurtje ging ik naar Maria toe, waar Kirsty op mij zat te wachten. Na wat heerlijke cakejes, die de keukenvrouwen, die nu met smart op mijn terugkeer wachten, me voor Maria hadden meegegeven, vertrokken we naar het station. We zouden naar Predeal gaan, om een rondje te wandelen. In de trein was het verboden om andere personen met een boek te slaan. In Predeal lag nog steeds sneeuw. De vrouw van het toeristenbureau raadde ons een route aan, die ons twee-en-een-half tot drie uur zou kosten. Ze gaf ons een toeristisch plattegrondje mee, waarvan de verhoudingen helemaal niet klopten, en we gingen op weg.

Na een tijdje gingen we onder een viaduct door en kwamen we bij een ski-piste. Verderop liepen we over een lastig begaanbare besneeuwde weg, waar een voetbalteam uit Boekarest, die een acht-daags kamp hadden, over heen en weer aan het rennen waren. Aan de rechterkant waren berensporen, maar de vrouw, die bij de voetballers hoorde, bevestigde dat we daar overdag niet bang voor hoefden te zijn. We liepen verder. Na drie kwartier kwamen we een man en vrouw tegen, die ik vroeg hoe lang het was tot de top. Twintig minuten, zeiden ze, maar dat was heuvel af. Na een half uur waren we daar. Er stonden wat bordjes, maar die interpreteerden we, met behulp van het waardeloze kaartje, verkeerd. Op de kaart stond slechts een t-splitsing, maar hier waren vier mogelijkheden. We waren er in ieder geval uit dat we een rood gemarkeerd pad moesten volgen. Het pad dat wij hadden was rood gemarkeerd. Na een uur ook blauw. We hadden een mooie afdaling, nog steeds door een dikke laag sneeuw. Kirsty had een plastic tas bij zich, die ze in tweeën scheurde. Om de beurt gingen we op onze helft van de tas zitten, en probeerden we, met hulp van de ander, een stukje te sleeën. Een paar keer lukte het een klein stukje, als het stijl genoeg was, maar een stuk plastic is niet de meest ideale slee. Halverwege de afdaling kwamen we een bordje tegen, die in het Roemeens vertelde dat de weg geblokkeerd was. Wij zijn niet Roemeens, dus we mogen doen alsof er niets aan de hand is. De weg was voor voetgangers nog goed begaanbaar; er waren trouwens ook nog autosporen. Onderaan de berg liepen we over een lange rechte weg. Als we de goede afslag hadden gekozen, hadden we nu wel weer eens wat huizen tegen moeten komen. Zo ver kon Predeal niet zijn. Na nog een uur vroeg Kirsty me of ik dacht dat we verdwaald waren. Ik had er zelf al aan gedacht, maar ik had gehoopt na een flauwe bocht plotseling aan de rand van het stadje te zijn. Die kwam maar niet, dus ik antwoordde dat ik dacht dat we verdwaald waren. Nouja, de weg terug zou niet moeilijk zijn, maar uren teruglopen lokte ons niet. We liepen door. Na nog een half uur kwamen we weer bij een bord, ook in het Roemeens. Deze beweerde dat je als onbevoegde echt niet verder moest gaan, omdat dat gevaarlijk zou zijn. We hadden om half vijf in Brasov afgesproken en om hier te komen hadden we drie-en-een-half uur gelopen. We liepen verder, in de verwachting daar mensen tegen te komen. Misschien zelfs vervoer. We passeerden een hek en liepen, in de gaten gehouden door een zwarte hond in de sneeuw, naar het eerste huisje, tegenover een of ander groot blauw basin. Het leek er niet op dat daar iemand binnen was, dus we liepen met tegenzin door naar het volgende gebouwtje, terwijl de hond naar ons bleef kijken, maar verder rustig bleef zitten. Ik klopte op de deur. Even later ging die open, waardoor eerst Kirsty, en daarna ik de man in beeld kreeg. Hij leek niet door te hebben dat we verboden gebied betreden hadden en vroeg ons, samen met zijn collega, na mijn verklaring dat ik niet wist waar hier was, binnen te komen. Daar kregen we uitleg hoe in Predeal terug te komen. Niet de eerste rechts, want dat is verboden gebied, bij de volgende splitsing niet links, want daar mag je ook niet komen... Eigenlijk hadden we op de top al niets op deze weg te zoeken, want alle latere mogelijkheden zijn verboden. Waarom zetten ze daar dan geen bordje? Ze tekende een kaartje voor ons, met wat geschatte afstanden. Een taxi was natuurlijk niet mogelijk. Ze hadden zelf trouwens ook geen auto bij zich. Bij het uitzwaaien stelden ze ons gerust door te zeggen dat de honden ons niets zouden doen.

Het was twee uur 's middags. We hadden onze trein om half vier gepland, maar die zouden we niet halen. Kirsty was bang voor het donker, wellicht door de berensporen, maar dat zou nog vier uur duren, dus daar kon ik me niet druk om maken. Bovendien hoefden we slechts onze eigen voetsporen te volgen... Toen ze weer bereik had sms-de ze Maria om onze pizza-date naar later op de avond te verzetten. We verplaatsten hem naar zeven uur, waardoor Alexandra niet meer mee kon. Veel sneller dan op de heenweg liepen we terug naar de berg, die we nu met moeite beklommen. Gelukkig werden we beloond met een afdaling, waardoor we net op tijd waren voor de trein van half vijf, met door de gladheid en de sneeuw gedesoriënteerde voeten.

Om zeven uur ontmoeten we met Maria en Gabriela, die een vriendin meegenomen had. We gingen naar de pizzeria, waar ik Gabriela's voorbeeld volgde, het was immers haar favoriete pizzeria, en ook de pizza Hawai nam. Hij was erg lekker en het was erg gezellig. Hierna namen we afscheid van elkaar en gingen we naar huis, waar ik mijn tas inpakte en mijn wekker zette.