Afgestudeerd

Het is een goede anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst op deze manier van me heb laten horen. Mogelijk kreeg u het idee dat de 'man van de wereld' rust had gevonden. Niets is minder waar. Tijdens de Midden-Oosten reis, waarbij ik enkele weken in een Palestijns vluchtelingenkamp woonde, was ik lang genoeg bevrijd van de medische wereld om te kunnen bezinnen over wat ik nu eigenlijk wilde. Bijna als vanzelf vond ik me na een nacht vol gedachten in één van de internetcafés van het vluchtelingenkamp, waar ik enkele uren lang vervolgopleidingen zocht die mij als geneeskundestudent mogelijk welkom zouden heten. Van drie geselecteerde opleidingen werd het Global Health in Maastricht, omdat die zich nog net in Nederland bevond. Dat was toentertijd financieel nog erg gunstig.

Global Health was fantastisch. Eindelijk hoefde ik me niet voortdurend met medische zaken bezig te houden, maar werd ik gestimuleerd om onderwerpen te bestuderen waar ik tijdens geneeskunde wel interesse in, maar nooit tijd voor had gehad. Ook bood Global Health perspectief op een internationale baan die veel minder op één locatie vastgepind zou zijn dan ik als arts kon verwachten. De tijd vloog voorbij, zo erg genoot ik van de studie, de nieuwe mensen om me heen en de internationale contacten. Internationaal waren zowel mijn medestudenten als de couchsurfers die meer dan ooit tevoren bij me over de vloer kwamen. Juist voordat de studie begon te vervelen sloten we het gezamenlijke gedeelte af met een twee weken in India. Aansluitend vloog ik naar Kenia om mijn afstudeeronderzoek uit te voeren.

Ik had me voorgenomen om in de voorgeschreven drie en een halve maand het onderzoek af te ronden, zodat ik netjes binnen het jaar af zou studeren. De verwachting was dat ik op Kenia dan wel uitgekeken zou zijn, dus aansluitend zou ik rustig aan naar Europa terug reizen. Mogelijk zou ik de lange route naar huis nemen, via zuid en west Afrika, en mogelijk zou ik ergens blijven hangen, net waar ik een leuk project tegen zou komen. Het liep anders. Kenia bleek vrijwel direct een heel prettig land te zijn. Al gauw had ik lokale vrienden, wat tijdens 2 maanden Mali niet was gelukt. Ook het politieke klimaat was aangenaam, met een recent aangenomen vernieuwende grondwet, ogenschijnlijk veel ruimte voor persvrijheid en een actieve opgeleide bevolking. Ik proefde een sfeer van hoop, het gevoel dat de situatie gauw beter zal worden, wat in Europa juist niet het geval was. Ook ging er nog voldoende mis, waardoor er nog zo lekker veel te verbeteren valt.

De mogelijkheden dienden zich achter elkaar aan. De kranten stonden vol met vacatures voor interessante organisaties waar mijn opleiding me op voorbereid had. Ik stuurde 5 brieven uit. Toen kwam de realisatie dat dit geen goede keuze was. Na vanaf de peuterschool al deze jaren onderwijs doorlopen te hebben was nu dan eindelijk het moment daar dat ik niet terug naar Nederland hoefde om in de collegebanken plaats te nemen. Zeker had ik relatief veel vrijheid genoten de afgelopen jaren. Maar vrijheid was verslavend gebleken. Nu tegen het einde van mijn studie was de ultieme vrijheid eindelijk in zicht. Waarom zou ik dat inperken door een contract te tekenen en me aan een bedrijf of organisatie te ketenen? Ik had immers geen studieschuld en nog wel een voorraad geld. Ik had geen relatie en een hoofd vol ideeën. Ik besloot de kans te genieten en te freestylen zolang mijn financiële reserves het toelieten.

In dezelfde periode had ik in één van de plattelandsziekenhuizen waar ik onderzoek deed zuster Emma leren kennen. Zij hield zich bezig met de zorg voor HIV-positieve vrouwen. In het kleine ziekenhuis waar ze werkte waren helaas ruim 5000 HIV-patiënten geregistreerd. Behalve dat Emma hen ontving wanneer ze voor controle en behandeling kwamen, organiseerde ze ook ondersteuningsbijeenkomsten, waar wekelijks rond de 15 vrouwen bijeen kwamen om over hun ziekte te leren, problemen te bespreken en elkaar te steunen. Voor één van deze groepen had ze een aantal producten gevonden die deze dames konden produceren. Op deze manier probeerden ze geld te verdienen, waarmee ze hun gezinnen konden onderhouden en de door de ziekte veroorzaakte kosten konden dekken. Emma liet me de producten zien. Veel van de producten werden vervaardigd uit bananenbladeren, leer en gras, maar ook uit doek en metaal. Ondanks dat de meeste spullen er goed uitzagen kocht ik niets. Kort vroeg ik me af of ik mensen kende die deze producten van hun zouden kunnen kopen, maar al gauw verliet het mijn gedachten.

Pas toen ik met vriendin Faith en haar vrienden de Thika watervallen bezocht kwamen Emma en haar initiatief weer boven. Twee Amerikanen vulden ons gezelschap aan, waarvan Paula, een 50+ accountant die op zoek naar een 2e jeugd was, me vertelde over haar idee om Keniaanse handgemaakte producten in Amerika te verkopen. Terwijl ik haar over Emma vertelde bedacht ik me dat ook ik zo'n contact had. In Kiev in Oekraïne had ik twee maal bij Lena en Natasja gelogeerd. Zij hadden me toen ingewijd tot hun webshop, waarmee ze vooral in hun eigen land spullen uit India verkochten. Het project van Paula is (nog) niet van de grond gekomen, maar mijn bedrijf is erdoor ontstaan. Lena en Natasja waren geinteresseerd, en na een maand of twee voorbereiden was daadwerkelijk de eerste bestelling binnen. De doos kwam zowaar nog aan ook, zij het met vier weken vertraging ergens tussen Italië en Oekraïne. Ondertussen dacht ik al groot. Al gauw had ik meer dan twintig producenten op SMS-afstand verzameld, en kort nadat mijn advocaat GlocalPresents geregistreerd had stond de bijpassende website (.com) ook op mijn naam. Daar zijn nu een kleine honderd producten te vinden, inclusief enkele vervaardigd door de bovengenoemde vrouwen. Klinkt misschien veel, maar het is slechts een klein deel van de producten die als foto op mijn laptop hun beurt afwachten.

Deze en andere projecten waar ik later wellicht dieper op in ga maakten dat ik voorlopig Kenia als mijn thuisland zie, en daar nu na een verlengd kerstbezoek aan West-Europa naar teruggekeerd ben. Gisteren heb ik me in Busia gevestigd, waar ik nu een twee kamer appartement huur. Met het huidige bestedingspatroon en de niet minder geworden financiële steun van mijn ouders kan ik het nog wel een half jaartje uitzitten, maar de hoop is dat het geld voor die tijd al binnenstroomt. De producenten hopen met me mee.

Neem gerust een kijkje op GlocalPresents.com, en voor de lutheranen onder ons ook op LutheranArt.com.