Roze regen

Op woensdagmorgen ging mijn wekker om kwart over zeven 's ochtends. Tien minuten later nog een keer... Om acht uur was ik op weg. Ik moest deze wandeling, die volgens de meiden drie kwartier duurt, voor half negen voltooien om op tijd op mijn afspraak te zijn. Op half opende ik de deur van de Hospice, waarna de receptioniste mijn [Boena dimineatsa] vriendelijk beantwoordde. Ik tekende me in in het aanwezigheidsdossier en ging in het dagcentrum zitten. Ik was eerder dan met wie ik afgesproken had. Ze stelde me voor aan de patientdossiers waarvan ik de personen om tien uur zou ontmoeten en vertelde me nog even de do's en don't's van een vrijwilliger. (Niet over persoonlijke problemen praten, geen geld aannemen en geen adressen van medewerkers verstrekken).

Om negen negen uur kwam de andere vrijwilliger met twee namen: Alexandra en Dodo. Een knappe, spontane Roemeense meid met een leuke lach en een goede stem. We kregen nog even een rondleiding door de keuken zodat we koffie en thee kunnen zetten en gingen toen wat andere dingen voorbereiden. De patienten kwamen. We schonken en dronken koffie en thee en ik probeerde met behulp van het engels van Alexandra wat met de mensen te praten. "Welke specialisatie wil je gaan doen?" vraagt Alexandra. "Euhm, Tropical medic"."What". Ik:"You know, in Africa and Asia and such". (Dat verstaan de patienten ook) Zij:"Great, I can be you're nurse then!" "Yes, of course, no problem:P" Verder werd er gevraagd of er bij mij ook valentijnsdag geviers wordt, wat hier vrij overdreven lijkt te gebeuren, en beweerde een van de patienten een zoon te hebben die precies was zoals ik.

Na de thee gaan we een spelletje spelen met een vrouw die niet kan praten en een andere patient. Het heeft de ingredienten van rummikub, heet zelfs Rummi, dus ik beweer het spel te kunnen spelen. Ik heb de eer te mogen beginnen, maar direct al klopt er niets van... Een heel ander spel, en dan probeert een vrouw met keelklanken in het Roemeens uit te leggen wat je moet doen. Gelukkig weet de medevrijwilliger het wel. Ik leg mijn spel volledig in haar handen, blijk zelfs goede stenen te hebben, al zag ik er toen geen enkele logica in, maar uiteindelijk verlies ik toch ieder potje. Ik kan de deler de schuld geven, of het feit dat ik het spel niet kende, maar het kan ook aan dat meisje (of die vrouw) gelegen hebben. "You look desolated" merkt ze op terwijl ik voor me uit zit te staren. "I am" zeg ik, terug op aarde.

Om een uur 's middags, een uurtje voordat de patienten weer zo'n beetje naar huis gaan, net na de start van een nieuw potje, na twee telefoontjes met de stem, die ik later als die van haar vader zal leren kennen, leegt ze haar bordje en staat ze op. "are you going?" vraag ik in paniek; ik had juist in gedachten de rest van mijn dag met haar volgepland. "Yes". "Why", vraag ik. "Begravenis...". "Ow, das niet zo mooi". Ze haalt haar jas en tas van de gang en komt terug. "Wanneer zie ik je weer?". "Weet ik niet, ik vraag het even". De chef had haar nog niet verder ingepland. "We komen elkaar wel weer tegen", zegt ze. Ook in haar ogen lijk ik iets wanhopigs te herkennen. Zij gelooft haar woorden ook niet. In de deuropening is de wanhoop niet gespeeld meer: "Ask my phonenumber from Maria! Ik meen het!" "Okay, I'll do. See ya!" "Bye!" Ik speel verder met de patienten, die niets lijken te hebben meegekregen, desolated.

Om kwart voor drie staan de cijfers in mijn mobiel.



Ik loop door de regen richting huis. Nog niet eerder was ik zo vroeg klaar. Ik vraag me af hoe ik de leegte ga vullen, maar al gauw zijn mijn gedachten weer ergens anders. Na een kwartier heb ik geen idee waar ik ben. Had ik deze winkel al eens eerder gezien? Vanmorgen in ieder geval niet. Ik ben eigenwijs, tuurlijk is het beter om om te keren, maar dan heb je dat kwartier zeker weten voor niets gelopen. Ik kan toch niet zo veel van de juiste route zijn afgeweken? Na een half uur kom ik op een tweesplitsing met een gebouw uit mijn herinnering aan de overkant; dit heb ik vanuit de auto van Robert's vriend gezien. Ik meen me te herinneren dat dit aan het begin van de rit was. Mijn instinct laat me linksaf gaan. Fout; na nog een kwartier ben ik bij het busstation. Gelukkig was ik vroeg klaar, denk ik, terwijl ik langs de wachtkamer naar een kiosk loop om een kaart te kopen. In de kiosk bekijk ik een kaart, maar die is slechts van het oude centrum van Brasov. Ik wijs naar de kaart en vraag de vrouw:"Aveti asta cu aici?" (Heeft u dit met hier?, "hier" benadrukkend door met mijn armen om me heen te wijzen). "Nu", zegt de vrouw, maar ze loopt toch naar het rek en na een twijfeling pakt ze er een uit. Na twee minuten martelen heeft ze hem uit de folie. Het is een kaart met ongeveer heel Brasov, precies wat ik zocht. "Unde este aici?" (Waar is hier?) Na drie minuten en een tip van mij heeft ze de grote weg waaraan we ons bevinden kunnen vinden. "Si unde este Piata Sfatului?" Het centrale plein van oud Brasov duurt twee minuten, terwijl twee binnengekomen mannen ongeduldig de kleine ruimte vullen.

Ik koop de kaart en bestudeer hem nog eens grondig in de wachtkamer. Twee minuten later nog een keer. Dan volg ik een weg tussen het spoor en het stadion door. Na tien minuten kijk ik nog eens en loop weer terug, zelfs met kaart loop ik verkeerd:P Ik besluit over de heuvel te lopen, een deel dat niet op de kaart staat. Bovenop de heuvel staan de nieuwe en nog te bouwen hotels aan een lange doodlopende weg, maar daar kom ik pas bij de muur achter. Ik hoor de muziek uit het dal en bedenk me dat er een concert is; de laatste dagen werd er een podium gebouwd op het Piata Sfatului. Uiteraard wil ik hier nog wat van meepikken, dus ik loop de doodlopende weg terug (het was het stijlste stuk van de tocht...) en ga over een glad modderig stijl wandelpaadje naar beneden, waar ik via een weg in het centrum terecht kom. Bij het concert, vast ter ere van valentijnsdag, zie ik een paar nummers van Ramona, die me sindsdien ook op de radio opvallen. Later maak ik nog een cover rockbandje mee. Vrolijk kwam ik thuis.

Ik typte een sms-je, maar toen de tekst voor de eerste keer klaar was deletete ik hem per ongeluk. Een kwartiertje later had ik de tekst weer en druk ik op verzenden. "Het bericht is niet verzonden", beweert hij. Ook via andere netwerken doet hij het niet... Geen sms-je dus.