Het kille Boekarest

Om vijf over zes zaten we alweer in de trein naar Boekarest. Na een tijdje viel ik in slaap. Ik werd wakker tussen de grauwe woonblokken. Ik vroeg me af of we er al waren, maar dit was Ploiesti, de stad ervoor. De grond langs het spoor was bezaaid met zwerfvuil, afgewisseld met bergen van vuil. Ik vroeg me af of daar niets aan te doen is.

In Boekarest vroegen we om een taxi, maar de chauffeur vroeg ons twintig euro. Dat vonden we een beetje te veel. De volgende taxi reed ons voor een euro. We gingen naar de arc de triomf van Boekarest. In het reisboek van Laura stond dat het mogelijk was de arc te beklimmen. Op de top zouden we een heel mooi uitzicht hebben. De boog bleek middenin een grote vierbaansrotonde te staan. Mijn logica zegt dat als er geen tunnel is, het niet de bedoeling is om naar de boog toe te gaan. De engelsen waren echter op een leeg moment de rotonde al aan het oversteken. Tsjah, wat kan ik anders doen dan volgen... Eenmaal onder de arc bleken alle vier de deuren gesloten. Verder zag het er ook niet erg toegankelijk uit. We hadden daar mooi wel de gelegenheid om exclusieve foto's te maken.

Nadat we, ons leven wagend, weer uit het midden van de rotonde gerend waren liepen we terug naar het victorieplein. Alle pleinen in boekarest zijn eigenlijk gewoon brede wegen of parkeerplaatse met mooie namen, zoals het piata victoriei en het piata revolutiei. Niet zo sfeervol als de autovrijepleinen van Brasov en Sibiu. We liepen richting het centrum op zoek naar een lunch. Tegen de tijd dat we wat vonden, wat wel heel erg goed was, was het al een avondmaal. Ongeveer alles waar men iets kon eten is opgeheven. Ook bij het enorme afstandelijke parlementsgebouw, geaccentueerd door het enorme grasveld eromheen, viel niets te halen. Doordat Boekarest niet door bergen beschut wordt is het met de winterse wind extra koud. Ik at polenta met gehaktachtigvlees in koolbladeren.

Omdat we de flatgebouwen van Boekarest wel weer gezien hadden gingen we op weg naar het station. Onderweg probeerden we een taxi, maar die vroeg ons ruim zestig euro. Een kwartiertje later waren we op het station, waar de trein terug al op ons stond te wachten. Bij Predeal, een uurtje voor Brasov, lagen grote hopen sneeuw. Ik had even de hoop een uurtje te kunnen proberen te skieen, zodat ik ook enig idee heb hoe dat voelt, maar bij Brasov lag niets.