Donderdag mocht ik weer op het dagcentrum helpen. Een andere groep, die van tevoren doorgesproken werd. De mensen kwamen om tien uur. Ionela had ook oeten komen, maar ze kwam niet opdagen. Niet zo vreemd, aangezien ze de volgende dag een tentamen zou hebben. Deze keer stond het voor mij in het teken van schaken, al waren het maar twee potjes, die ik allebei verloor. Ondanks dat beweerde de patient toch bij iedere zet dat hij erg goed was; ik krijg hier teveel complimenten.
Om vijf uur zou er een presentatie zijn van het personeel voor 65 patienten met een of meerdere stoma's. De organisator vroeg me of ik wilde blijven, om die dag toch nog wat medisch mee te maken. Een beetje Roemeens beluisteren kan nooit kwaad en misschien begrijp ik er wel wat van. Ik hielp samen met twee meiden en een jongen met de voorbereidingen. Uit ieder kantoortje in het gebouw stalen we een of meer stoelen, die we met de lift naar de begane grond brachten. De eerste toehoorders kwamen al om drie uur 's middags. Het schijnt hier gebruikelijk te zijn om of veel te vroeg, of veel te laat te komen. Toen alle voorbereidingen getroffen waren kon ik met de meiden en de jongen kennismaken. Het zijn de eerste middelbare scholieren die ik in de Hospice tegenkwam. Een van de meiden wil geneeskunde in Boekarest studeren, de ander wist het nog niet. De geneeskundige was nog nooit buiten Roemenie geweest, zoals zovelen. Ze vroeg me wanneer ik weer terug naar Roemenie zou komen.
Door dit alles was ik pas na zessen op weg naar huis, zonder een kans te hebben gehad een telefoontje te plegen. Dat leek me nu wel de bedoeling, te lang wachten kan alleen maar schaden, en het was nu ook niet meer te kort na de begravenis. Daarbij kwam dat ik de volgende dag in Sibiu zou zijn. Eerst even naar de supermarkt. Daarvoor hing een telefoon, maar ik had geen telefoonkaart. Gelukkig heb je hier iedere honderd meter een telefoon. Ik liep door de winkelstraat, die op de route naar mijn huis ligt. zeven vodafone winkels, ook zes orange winkels langs die vijfhonderd meter, en maar een winkel met Romtelecom, dat wat ik nodig had. Maar die was al gesloten. Ik besloot het met mijn chipknip te proberen (de wonderen zijn de wereld nog niet uit) maar die deed het natuurlijk niet. Daarbij kwam dat ik het internationale telefoonnummer had, maar wat was dan het Roemeense? Me voorbereidend op een dieptepunt liep ik verder naar huis. Op het Piata Unirii stapte ik toch maar de laatste vodafone winkel voor mijn huis binnen. Ze hadden geen Romtelecom, maar wisten te vertellen dat het aan de overkant van de Piata wel verkocht werd. Tussen de bierdrinkende jongeren door liep ik naar de balie. Inderdaad hadden ze die! Mijn stemming sloeg om terwijl ik naar een telefoon liep. Omdat ik twijfelde over het nummer vroeg ik een rokende jonge vrouw in het engels wat het plaatselijke nummer was.
"Wat doe je morgenavond?" vroeg ze. "Morgen zit ik in Sibiu. Je mag mee als je wilt, maar ik geloof dat je een tentamen hebt? Hoelaat is die?" "Weet ik niet, twaalf of een uur ofzo" "Okee, we vertrekken om negen uur, dus dat gaat niet helemaal lukken, vrees ik". "Nee inderdaad, ik had graag meegegaan..., en zaterdag?". "Zaterdag zit ik Bucuresti". "Oke, dan ga ik mee!" "Mooi, er gaan alleen nog wel wat engelsen mee, en we vertrekken erg vroeg, zes uur ofzo". "No problem". "Mooi!". Ik spelde mijn emailadres, zodat ze de volgende dag kon mailen omdat ze nog niet zeker was of ze echt mee kon gaan. Lachend liep ik naar mijn woning, waar ik Laura en Kirsty vertelde dat ik nog iemand uitgenodigd had.
Om vijf uur zou er een presentatie zijn van het personeel voor 65 patienten met een of meerdere stoma's. De organisator vroeg me of ik wilde blijven, om die dag toch nog wat medisch mee te maken. Een beetje Roemeens beluisteren kan nooit kwaad en misschien begrijp ik er wel wat van. Ik hielp samen met twee meiden en een jongen met de voorbereidingen. Uit ieder kantoortje in het gebouw stalen we een of meer stoelen, die we met de lift naar de begane grond brachten. De eerste toehoorders kwamen al om drie uur 's middags. Het schijnt hier gebruikelijk te zijn om of veel te vroeg, of veel te laat te komen. Toen alle voorbereidingen getroffen waren kon ik met de meiden en de jongen kennismaken. Het zijn de eerste middelbare scholieren die ik in de Hospice tegenkwam. Een van de meiden wil geneeskunde in Boekarest studeren, de ander wist het nog niet. De geneeskundige was nog nooit buiten Roemenie geweest, zoals zovelen. Ze vroeg me wanneer ik weer terug naar Roemenie zou komen.
Door dit alles was ik pas na zessen op weg naar huis, zonder een kans te hebben gehad een telefoontje te plegen. Dat leek me nu wel de bedoeling, te lang wachten kan alleen maar schaden, en het was nu ook niet meer te kort na de begravenis. Daarbij kwam dat ik de volgende dag in Sibiu zou zijn. Eerst even naar de supermarkt. Daarvoor hing een telefoon, maar ik had geen telefoonkaart. Gelukkig heb je hier iedere honderd meter een telefoon. Ik liep door de winkelstraat, die op de route naar mijn huis ligt. zeven vodafone winkels, ook zes orange winkels langs die vijfhonderd meter, en maar een winkel met Romtelecom, dat wat ik nodig had. Maar die was al gesloten. Ik besloot het met mijn chipknip te proberen (de wonderen zijn de wereld nog niet uit) maar die deed het natuurlijk niet. Daarbij kwam dat ik het internationale telefoonnummer had, maar wat was dan het Roemeense? Me voorbereidend op een dieptepunt liep ik verder naar huis. Op het Piata Unirii stapte ik toch maar de laatste vodafone winkel voor mijn huis binnen. Ze hadden geen Romtelecom, maar wisten te vertellen dat het aan de overkant van de Piata wel verkocht werd. Tussen de bierdrinkende jongeren door liep ik naar de balie. Inderdaad hadden ze die! Mijn stemming sloeg om terwijl ik naar een telefoon liep. Omdat ik twijfelde over het nummer vroeg ik een rokende jonge vrouw in het engels wat het plaatselijke nummer was."Wat doe je morgenavond?" vroeg ze. "Morgen zit ik in Sibiu. Je mag mee als je wilt, maar ik geloof dat je een tentamen hebt? Hoelaat is die?" "Weet ik niet, twaalf of een uur ofzo" "Okee, we vertrekken om negen uur, dus dat gaat niet helemaal lukken, vrees ik". "Nee inderdaad, ik had graag meegegaan..., en zaterdag?". "Zaterdag zit ik Bucuresti". "Oke, dan ga ik mee!" "Mooi, er gaan alleen nog wel wat engelsen mee, en we vertrekken erg vroeg, zes uur ofzo". "No problem". "Mooi!". Ik spelde mijn emailadres, zodat ze de volgende dag kon mailen omdat ze nog niet zeker was of ze echt mee kon gaan. Lachend liep ik naar mijn woning, waar ik Laura en Kirsty vertelde dat ik nog iemand uitgenodigd had.
1 opmerking:
Hey Chiel,
You wrote such nice things, too bad I don't understand anything ;))
Hugs,
Simona
Een reactie posten