In Brasov stonden Robert zijn vrienden al klaar met een mooie auto. Robert vroeg een taxichauffeur waar ik woonde. Met mijn kotszak in de hand reden we onder het genot van mondiale muziek naar mijn accomodatie. Na twee keer vragen waren we er, maar niemand beantwoorde de bel. Niet zo vreemd aangezien ik veel te vroeg was. Ik vroeg Robert de buurman te vragen of mijn tas daar mocht staan. Deze begon echter in het engels tegen mij te praten, dus ik heb het zelf gedaan. Na Robert gegroet en voorgestelt te hebben een keer pizza te gaan eten ging ik de stad verkennen.
Ik liep de Piatra Mare uit naar het [Piatsa oenierie] en liep langs een school waarvoor op het plein vele jongeren sportief bezig waren. Daar tegenover zag ik de Poarta Catharina. Ik kwam een winkel tegen waarbinnen ik een roombroodje kocht. De vrouw vroeg me 20 bani wisselgeld, dus ik hield haar de munten die ik van een huisgenoot in Nederland had gehad voor. Geirriteerd weigerde ze de munten en gaf ze me te veel terug (ter waarde van zes eurocent...). Later bleek dat deze munten sinds een januari niet meer gebruikt konden worden. Toen het broodje op was en ik nog steeds geen pizzaria was tegengekomen, besloot ik naar de Kentucky Fried Chicken te gaan; voor de tweede keer in mijn leven. Toen ik na deze cultuurafbraak de deur uitliep vroeg een vuil uitziende jongen mij iets. Helaas kon ik hem niet verstaan.
Brasov heeft een mooi centrum bevolkt door vrolijke mensen. (vooral op zondag) Ik liep door de winkelstraat vol vodafone en orange winkels, banken, restaurants en andere snackshops.
Terug aan de Piatra Mare, die nu veel langer leek dan toen ik hem heuvelaf liep, werd de bel weer niet beantwoord. Na een minuutje hoorde ik iemand op het dak van de begane grond met een sleutelslot spelen. Het was een niet Roemeens uitziende (blonde) meid. Ik vroeg: "Are you English?" "Yes", zei zij. "Great, because I'm Dutch!" Ze kwam samen met de andere engelse die er zou zijn naar beneden en opende de deur. Na mijn tas bij de buurman afgehaald te hebben ging ik mijn nieuwe thuis binnen. We hadden een kennismakingsgesprekje in de keuken, tot Maria kwam, die ik met Laura's telefoon gewaarschuwd had dat ze me niet meer hoefde af te halen. De Engelse meiden zijn heel erg Brits, precies zoals ik het me altijd voorgesteld heb. Voor drie weken is dat wel grappig, maar het moet niet veel langer duren:P Maria, de Roemeense met wie ik dit werk geregeld heb is erg aardig. Ons kennismakingsgesprekje ging vooral over de Roemeense taal. Daarna ging ik lekker slapen.
De volgende morgen ging ik met Kristie en Laura mee naar de Hospice. Op onze weg komen we een limo tegen; deze bleek 's middags uit Zweden te komen. Daar praatte ik weer met Maria, waar nu ook serieuzere dingen besproken werden. Ik moest een geheimhoudingsplichtformulier tekenen en de regels doorlezen. Daarna kreeg ik een rondleiding door de Hospice. In de keuken werken drie vrouwen, waarvan er twee direct verkocht waren. Een zei: "Rabarrebarrebarrebar frumoase rabarrebarrebar". Blijkbaar valt ze op lange Hollanders; frumoase betekent mooi/knap. Jammer dat ze veertig jaar te oud is. Ook had ik een gesprek met het opperhoofd van de Adult-in afdeling, waarmee ik de afspraak maakte de volgende dag om tien uur bij hun te gaan helpen. Ik stelde me even voor als [Sjiel], omdat noch de engelsen, noch de Roemenen de "ch" uit kunnen spreken. Later heb ik het veranderd in [Tsjiel] (Cil), omdat dat wat Roemeenser klinkt.
Na de rondleiding genoot ik mijn lunch (soep) gezamelijk met de engelse meiden. Om een uur kwam Adriana, die Maria gevraagd had om mij in Brasov wegwijs te maken. Ze is ook student, dus ze wees me de goede supermarkt aan enzo:P Verder alles wat ik zou moeten gaan bekijken: de zwarte kerk, de zwarte en witte toren, de bastion en de [Teumpah] berg. Ook liepen we een rondje door het "nieuwe" gedeelte met de betonkleurige sovjetflats. Ioanelle is ongetwijfeld een van de vrouwen waar Robert het over had, toen hij Roemeense vrouwen met Belgische vergeleek. Terwijl we langs een deel van de oude Duitse stadsmuur liepen, naast de twee torens, nodigde ze mij uit na haar tentamen op vrijdag eens bij haar te komen eten of iets te onderdernemen. Helaas heeft ze geen emailadres gegeven en heb ik er niet meer teruggezien, dus het is er nog niet van gekomen. Ik had haar verteld over de keukenvrouwen. Toen we bij het binnenkomen van de Hospice de oudste tegenkwamen had ze haar blik gelezen waarop ze zei: "You were right, that lady likes you!". (Ohjee)
De volgende dag begon ik met nog een rondleiding door de Adult-in afdeling. Na een tijdje werd er een nieuwe patient (de trema doet het hier niet) aangekondigd, die de zuster waar ik met mee liep ging uitvragen over zijn medische geschiedenis. Ik zat erbij en luisterde naar de klanken. De oude man sprak lekker langzaam en wat hij zei bevatte veel plaatsnamen, dus ik kon het redelijk volgen.
De lunch had ik in de keuken, die grenst aan het dagcentrum voor volwassenen. Daar was een andere vrijwilliger bezig. Ze vertelde dat ze in Nederland geweest was; in Den Haag en Rotterdam. Ze vond het een prachtig land, want alle mensen daar kijken altijd blij en er zijn geen problemen enzo:P Ik nuanceerde dat niet altijd iedereen gelukkig is in Nederland. Daarna ging ik zitten en wachten, Roemeens leren en zitten en wachten en had ik mijn eerste gesprekjemet de zusters in het Roemeens en het Duits. Een van de zusters heeft een neef die precies eruitziet zoals ik. Tussendoor hielp ik nog even met een vrouw op haar zij laten liggen, terwijl ze verschoond werd. Om vijf uur liep ik even met een zuster mee terwijl zij medicijnen op tongen spoot, en toen ging ik naar huis...
's Avonds ging ik samen met Kirsty en Laura naar Dean's Pub. Daar hadden ze afgesproken met vijftien andere engelsen. De muziek stond veel te hard, dus ik heb niet aan mijn Britse accent kunnen schafen. Een van de meiden werkt in een kinderziekenhuis, met straatkinderen en nog iets. Ze zou vragen of ik een ochtendje mee kon naar het straatkindercentrum. Niets meer van gehoord. Na de pizza begon de karaoke. Er waren best wel goede zangers en zangeressen bij. Cylia, die naast me zat: "He's got that particular Elvis Presley sound!". De beste zanger was de eigenaar van de tent met de nummers "Unchain my heart" (nooit eerder gehoord) en "Unchained Melody". Om half twaalf gingen we weg. Wellicht omdat ik de volgende dag om zeven uur op moest vanwege een afspraak met het opperhoofd van het dagcentrum, of zijn die engelsen gewoon nog niet gewend aan uitgaan na twaalven? We namen, op aandringen van de meiden, de taxi naar huis.
Ik liep de Piatra Mare uit naar het [Piatsa oenierie] en liep langs een school waarvoor op het plein vele jongeren sportief bezig waren. Daar tegenover zag ik de Poarta Catharina. Ik kwam een winkel tegen waarbinnen ik een roombroodje kocht. De vrouw vroeg me 20 bani wisselgeld, dus ik hield haar de munten die ik van een huisgenoot in Nederland had gehad voor. Geirriteerd weigerde ze de munten en gaf ze me te veel terug (ter waarde van zes eurocent...). Later bleek dat deze munten sinds een januari niet meer gebruikt konden worden. Toen het broodje op was en ik nog steeds geen pizzaria was tegengekomen, besloot ik naar de Kentucky Fried Chicken te gaan; voor de tweede keer in mijn leven. Toen ik na deze cultuurafbraak de deur uitliep vroeg een vuil uitziende jongen mij iets. Helaas kon ik hem niet verstaan.
Brasov heeft een mooi centrum bevolkt door vrolijke mensen. (vooral op zondag) Ik liep door de winkelstraat vol vodafone en orange winkels, banken, restaurants en andere snackshops.Terug aan de Piatra Mare, die nu veel langer leek dan toen ik hem heuvelaf liep, werd de bel weer niet beantwoord. Na een minuutje hoorde ik iemand op het dak van de begane grond met een sleutelslot spelen. Het was een niet Roemeens uitziende (blonde) meid. Ik vroeg: "Are you English?" "Yes", zei zij. "Great, because I'm Dutch!" Ze kwam samen met de andere engelse die er zou zijn naar beneden en opende de deur. Na mijn tas bij de buurman afgehaald te hebben ging ik mijn nieuwe thuis binnen. We hadden een kennismakingsgesprekje in de keuken, tot Maria kwam, die ik met Laura's telefoon gewaarschuwd had dat ze me niet meer hoefde af te halen. De Engelse meiden zijn heel erg Brits, precies zoals ik het me altijd voorgesteld heb. Voor drie weken is dat wel grappig, maar het moet niet veel langer duren:P Maria, de Roemeense met wie ik dit werk geregeld heb is erg aardig. Ons kennismakingsgesprekje ging vooral over de Roemeense taal. Daarna ging ik lekker slapen.
De volgende morgen ging ik met Kristie en Laura mee naar de Hospice. Op onze weg komen we een limo tegen; deze bleek 's middags uit Zweden te komen. Daar praatte ik weer met Maria, waar nu ook serieuzere dingen besproken werden. Ik moest een geheimhoudingsplichtformulier tekenen en de regels doorlezen. Daarna kreeg ik een rondleiding door de Hospice. In de keuken werken drie vrouwen, waarvan er twee direct verkocht waren. Een zei: "Rabarrebarrebarrebar frumoase rabarrebarrebar". Blijkbaar valt ze op lange Hollanders; frumoase betekent mooi/knap. Jammer dat ze veertig jaar te oud is. Ook had ik een gesprek met het opperhoofd van de Adult-in afdeling, waarmee ik de afspraak maakte de volgende dag om tien uur bij hun te gaan helpen. Ik stelde me even voor als [Sjiel], omdat noch de engelsen, noch de Roemenen de "ch" uit kunnen spreken. Later heb ik het veranderd in [Tsjiel] (Cil), omdat dat wat Roemeenser klinkt.
Na de rondleiding genoot ik mijn lunch (soep) gezamelijk met de engelse meiden. Om een uur kwam Adriana, die Maria gevraagd had om mij in Brasov wegwijs te maken. Ze is ook student, dus ze wees me de goede supermarkt aan enzo:P Verder alles wat ik zou moeten gaan bekijken: de zwarte kerk, de zwarte en witte toren, de bastion en de [Teumpah] berg. Ook liepen we een rondje door het "nieuwe" gedeelte met de betonkleurige sovjetflats. Ioanelle is ongetwijfeld een van de vrouwen waar Robert het over had, toen hij Roemeense vrouwen met Belgische vergeleek. Terwijl we langs een deel van de oude Duitse stadsmuur liepen, naast de twee torens, nodigde ze mij uit na haar tentamen op vrijdag eens bij haar te komen eten of iets te onderdernemen. Helaas heeft ze geen emailadres gegeven en heb ik er niet meer teruggezien, dus het is er nog niet van gekomen. Ik had haar verteld over de keukenvrouwen. Toen we bij het binnenkomen van de Hospice de oudste tegenkwamen had ze haar blik gelezen waarop ze zei: "You were right, that lady likes you!". (Ohjee)De volgende dag begon ik met nog een rondleiding door de Adult-in afdeling. Na een tijdje werd er een nieuwe patient (de trema doet het hier niet) aangekondigd, die de zuster waar ik met mee liep ging uitvragen over zijn medische geschiedenis. Ik zat erbij en luisterde naar de klanken. De oude man sprak lekker langzaam en wat hij zei bevatte veel plaatsnamen, dus ik kon het redelijk volgen.
De lunch had ik in de keuken, die grenst aan het dagcentrum voor volwassenen. Daar was een andere vrijwilliger bezig. Ze vertelde dat ze in Nederland geweest was; in Den Haag en Rotterdam. Ze vond het een prachtig land, want alle mensen daar kijken altijd blij en er zijn geen problemen enzo:P Ik nuanceerde dat niet altijd iedereen gelukkig is in Nederland. Daarna ging ik zitten en wachten, Roemeens leren en zitten en wachten en had ik mijn eerste gesprekjemet de zusters in het Roemeens en het Duits. Een van de zusters heeft een neef die precies eruitziet zoals ik. Tussendoor hielp ik nog even met een vrouw op haar zij laten liggen, terwijl ze verschoond werd. Om vijf uur liep ik even met een zuster mee terwijl zij medicijnen op tongen spoot, en toen ging ik naar huis...
's Avonds ging ik samen met Kirsty en Laura naar Dean's Pub. Daar hadden ze afgesproken met vijftien andere engelsen. De muziek stond veel te hard, dus ik heb niet aan mijn Britse accent kunnen schafen. Een van de meiden werkt in een kinderziekenhuis, met straatkinderen en nog iets. Ze zou vragen of ik een ochtendje mee kon naar het straatkindercentrum. Niets meer van gehoord. Na de pizza begon de karaoke. Er waren best wel goede zangers en zangeressen bij. Cylia, die naast me zat: "He's got that particular Elvis Presley sound!". De beste zanger was de eigenaar van de tent met de nummers "Unchain my heart" (nooit eerder gehoord) en "Unchained Melody". Om half twaalf gingen we weg. Wellicht omdat ik de volgende dag om zeven uur op moest vanwege een afspraak met het opperhoofd van het dagcentrum, of zijn die engelsen gewoon nog niet gewend aan uitgaan na twaalven? We namen, op aandringen van de meiden, de taxi naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten