Zaterdagochtend liep ik om kwart over tien de trap op naar spoor vier, toen ik mijn trein zonder mij naar Amsterdam Centraal zag vertrekken. Gelukkig gaan ze hier vier keer per uur, een luxe die ik in Anna Paulowna en Schagen niet gewend was. Om half elf nam ik de trein, waardoor ik om vier over elf, vier minuten na het afgesproken tijdstip, Tera begroette en met haar werkgroepmensen kennismaakte. Na tussen alle toeristen in bij het VVV gestaan te hebben, waar beweerd werd dat de kaartjes in De Beurs van Berlage zelf goedkoper waren, liepen we daar, via de grote weg naar de Dam, naartoe. Ook daar moesten we tweeeneenhalve euro servicekosten per kaartje extra betalen. Ik hoop voor de vrouw die het kaartje aan ons gaf, wat de enige service was, die tweevijftig zelf mag houden. Dan kan ze na deze tentoonstelling met pensioen.
Na een hoop gedoe bij de garderobe mochten we naar binnnen. Het was de moeite waard. Duidelijk was te zien hoe allerlei spieren, botten en zenuwen, die ik juist de laatste weken heb leren kennen, lopen, en wat er onder zit. De lichamen waren in verschillende sportieve houdingen tentoongesteld. Zo was er een voetballer, tennisser en darter. Er waren ook preparaten waar je alleen de loop van de bloedvaten zag, wat er erg artistiek uitzag. Het viel op dat een groot deel van het publiek een medische achtergrond had. Dat was te merken aan alle termen die over de vloer gingen. In de zalen stonden mensen om vragen te beantwoorden, waarvan een vertelde dat geregeld een specialist een af andere detailistische vraag aan hun stelde, alleen om te showen hoeveel kennis zij hebben. Eén lichaam was in een heleboel plakjes gesneden, waardoor je op allerlei hoogten de doorsnede kon bekijken.
Na de tentoonstelling liepen we naar het La Place restaurant, waar we al dan niet met een (groot) broodje en een sapje gingen zitten. Omdat een van de meiden zondag jarig zou zijn, hadden ze een grote ronde (lekkere) cake, een bus slagroom en meer dan 20 kaarsjes meegebracht. Ze blies de twintig aangestoken kaarsjes in een uitademing uit waarna we samen minder dan de helft van de cake opaten. Tera en ik hadden afgesproken dat ik, bij gebrek aan Wouter, de wisseltruc zouden uithalen, wat erop neerkomt dat ik, na mijn portie opgegeten te hebben, haar stuk meepak, maar mijn punt was al meer dan genoeg.
Hierna hebben we nog even geteld hoeveel H&M's er in de Kalverstraat gevestigd zijn, waarna we weer door onze treinen gescheiden werden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten