Er was eens een jongen die de wereld wilde verkennen. Niet alleen de wereld trouwens; ook zijn soortgenoten die erop rondlopen wilde hij leren kennen. Hij was er al eens achterkomen wat daarvoor een handige manier is. Afgelopen zomer was hij naar de bush bush van Kroatië afgereisd en had daar, door samen te werken met andere vreemdelingen en de inheemse bevolking, andere vreemdelingen en de inheemse bevolking leren kennen!
Dat moeten we vaker doen, dacht hij toen, en vrij vlot na zijn thuiskomst begon hij andere mogelijkheden te overwegen. Hij was van plan om zich later voor andere mensen in te gaan zetten. Om dat te optimaliseren was het natuurlijk een goed idee om nu alvast veel te oefenen! Toen kreeg hij zomaar drie lege weken tot zijn beschikking! 1+1=2: Vol plannen plannen dus!
Een paar jaar geleden had hij als toerist al eens aan Roemenië mogen ruiken. De geur had zijn actieve geheugen nog niet verlaten. De vorige keer had hij het land met Nederlandse mensen bekeken; nu wilde hij dat wel eens met Roemeense mensen doen, zodat hij niet alleen in Roemenië zou zijn, maar dat de Roemeen ook een stuk van hem in zou nemen. Daarbij wilde hij hen nog wat brengen ook, want door voor hen en met hen te werken wordt de Roemenië ervaring zo intens als maar kan.
Maarja, dan moet dat nog wel even geregeld worden. De omwegen hielpen niet. De Nederlander antwoordde, maar de persoon aan wie hij mijn boodschap had doorgemaild niet. Ook de Amerikaan antwoordde, maar ook dat bericht is niet op de juiste manier de Roemeense grens overgekomen. De Duitse vrouw antwoorde mij ook. Positief zelfs. Maar na overleg met de administrator waren ze overeen gekomen dat er in de periode die ik beschikbaar had niets te doen was.
Ik besloot niet eenkennig te zijn en naast dakloze kinderen ook een poging te doen om straatloze* kinderen te gaan helpen. Ik kwam een huis tegen in Brasov (200 kilometer boven Boekarest) waar men mensen van alle leeftijden door hun laatste levensdagen heen begeleid en probeert er een mooi eind van te maken. Het is het eerste verpleeghuis van Roemenië, opgericht na de val van het dictatoriale regime zeventien jaren geleden, waar men zich bezighoudt met palliatieve sedatie. Ik verwacht dat de voordelen van deze mogelijkheid zijn dat het wat meer overeenkomt met de instellingen waar ik later wellicht zal werken, in vergelijking met instellingen die zich met straatkinderen bezig houden, dat ze zich met vrijwilligers zoals ik inlaten, wat geloof ik bij de andere organisaties niet zo gebruikelijk was, en dat ze gereageerd hebben. Alleen de vrouw die zich met volunteers bezig houdt komt vrijdag pas weer op kantoor, maar dan zou ze mailcontact met me opnemen.
We zullen zien!
* Quotation
Geen opmerkingen:
Een reactie posten