Afgelopen donderdag mocht ik weer werken. Nadat ik aan de patiënten eten had uitgedeeld, nam ik samen met het andere personeel de gelegenheid ons te voeden. Ik waagde me aan een patiëntenmaaltijd, waarover de anderen, op het moment dat ik er al van aan het eten was, dat hij gehomogeniseerd was. Het gleed zonder problemen naar binnen en het zorgde er ook voor dat ik het nu waardeer als de groenten op mijn bord herkenbaar zijn.
Na de maaltijd gingen we door met de (door mij gezette) koffie. Zoals iedere avond is het tijdens het eten en de koffie van het personeel een komen en gaan van verplegers. De patiënten bellen er lustig op los; ook als je koffie zit te drinken. We hadden al vreemde geluiden uit de kamer, grenzend aan de overnameruimte waar we zaten te drinken, horen komen. Daarom waren al twee verpleegsters daar polshoogte gaan nemen. Daar lag een man die een laryngectomie zou ondergaan. Dat houdt in dat een zwelling in de bovenste luchtwegen operatief verwijderd zou worden. Nu waren zijn zusters op visite. Hij wilde opstaan, maar daardoor werd hij erg benauwd. Daarom probeerden de twee zusters het een en ander uit zijn luchtpijp weg te zuigen, maar dat lukte niet. Vanuit de overnameruimte, waar ik samen met twee verpleegsters nog rustig koffie zat te drinken, hoorde een van de twee dat de verpleging in de aangrenzende kamer een bepaalde dokter wilde bellen. Daarop gingen wij ook maar een kijkje nemen. Op de gang zag ik de anders vrij relaxte collegas haastend dingen bij elkaar rapen, telefoontjes plegen en heen en weer rennen. Daarom besloot ik dat het nuttigste wat ik kon doen was niet in de weg lopen. Ik ging door met mijn gebruikelijke werkzaamheden, afwasmachine uitruimen en bekers bij de (overige) patiënten ophalen, terwijl mijn zojuist ingeschonken kopje thee, naast de mok koffie van mijn voormalige buurvrouw, stond koud te worden. Tijdens mijn werkzaamheden kwamen verscheidene mensen langsgerend, al dan niet een kar met apparatuur voor zich uit duwend. Het reanimatie team kwam als eerste. Daarna volgden twee anesthesisten, voor het geval er een spoedoperatie moest plaatsvinden, en twee artsen. Vooral de blauwe pakken van de anesthesisten maakten dat de normaal gesproken redelijk vredige patiëntenkamer er als een operatiekamer uit zag. Toen de man rustig geworden was werd er een operatiekamer geregeld en na een half uurtje mocht hij onder het mes. Om een uur of half tien kwam hij weer terug op de afdeling.
Verder mocht ik een speurtocht naar de Maag, darm, lever afdeling maken, met als missie om voor de vrouw wiens maaltijd ik naar binnen heb geslobberd (ze mag alleen maar vloeibaar) een aantal pakjes en flesjes van bepaalde medische merken drinkwaren te regelen. Een collega had beweerd dat ik naar de negende verdieping in de buurtoren van het ziekenhuis moest, maar daar gestrand las ik op het bord naast de lift dat mijn doel zich op de achtste verdieping bevond, waar ik zojuist vandaan gekomen was. Ondanks dat heb ik mijn missie toch kunnen volbrengen.
Van half tien tot kwart over tien heb ik samen met een verpleger een poging gedaan om de kunstkerstboom, die de vrouw die bij mijn sollicitatie aanwezig was al rechtop had gekregen, verder op te tuigen, maar na drie kwartier hadden we hem nog steeds niet opnieuw rechtop gekregen; tijdens het eerste moment dat ik naar de verzameling plastic wees was hij ogevallen. De stam/stalen buis was met dit systeem niet goed in het voetstuk te plaatsen, ook niet na de omliggende open ruimte met papieren handdroog doekjes gevuld te hebben.
Na de maaltijd gingen we door met de (door mij gezette) koffie. Zoals iedere avond is het tijdens het eten en de koffie van het personeel een komen en gaan van verplegers. De patiënten bellen er lustig op los; ook als je koffie zit te drinken. We hadden al vreemde geluiden uit de kamer, grenzend aan de overnameruimte waar we zaten te drinken, horen komen. Daarom waren al twee verpleegsters daar polshoogte gaan nemen. Daar lag een man die een laryngectomie zou ondergaan. Dat houdt in dat een zwelling in de bovenste luchtwegen operatief verwijderd zou worden. Nu waren zijn zusters op visite. Hij wilde opstaan, maar daardoor werd hij erg benauwd. Daarom probeerden de twee zusters het een en ander uit zijn luchtpijp weg te zuigen, maar dat lukte niet. Vanuit de overnameruimte, waar ik samen met twee verpleegsters nog rustig koffie zat te drinken, hoorde een van de twee dat de verpleging in de aangrenzende kamer een bepaalde dokter wilde bellen. Daarop gingen wij ook maar een kijkje nemen. Op de gang zag ik de anders vrij relaxte collegas haastend dingen bij elkaar rapen, telefoontjes plegen en heen en weer rennen. Daarom besloot ik dat het nuttigste wat ik kon doen was niet in de weg lopen. Ik ging door met mijn gebruikelijke werkzaamheden, afwasmachine uitruimen en bekers bij de (overige) patiënten ophalen, terwijl mijn zojuist ingeschonken kopje thee, naast de mok koffie van mijn voormalige buurvrouw, stond koud te worden. Tijdens mijn werkzaamheden kwamen verscheidene mensen langsgerend, al dan niet een kar met apparatuur voor zich uit duwend. Het reanimatie team kwam als eerste. Daarna volgden twee anesthesisten, voor het geval er een spoedoperatie moest plaatsvinden, en twee artsen. Vooral de blauwe pakken van de anesthesisten maakten dat de normaal gesproken redelijk vredige patiëntenkamer er als een operatiekamer uit zag. Toen de man rustig geworden was werd er een operatiekamer geregeld en na een half uurtje mocht hij onder het mes. Om een uur of half tien kwam hij weer terug op de afdeling.
Verder mocht ik een speurtocht naar de Maag, darm, lever afdeling maken, met als missie om voor de vrouw wiens maaltijd ik naar binnen heb geslobberd (ze mag alleen maar vloeibaar) een aantal pakjes en flesjes van bepaalde medische merken drinkwaren te regelen. Een collega had beweerd dat ik naar de negende verdieping in de buurtoren van het ziekenhuis moest, maar daar gestrand las ik op het bord naast de lift dat mijn doel zich op de achtste verdieping bevond, waar ik zojuist vandaan gekomen was. Ondanks dat heb ik mijn missie toch kunnen volbrengen.
Van half tien tot kwart over tien heb ik samen met een verpleger een poging gedaan om de kunstkerstboom, die de vrouw die bij mijn sollicitatie aanwezig was al rechtop had gekregen, verder op te tuigen, maar na drie kwartier hadden we hem nog steeds niet opnieuw rechtop gekregen; tijdens het eerste moment dat ik naar de verzameling plastic wees was hij ogevallen. De stam/stalen buis was met dit systeem niet goed in het voetstuk te plaatsen, ook niet na de omliggende open ruimte met papieren handdroog doekjes gevuld te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten