Domme eersteklas (pre)dokter...

Ik had zo'n leuk cadeau...
Zondagochtend fietste ik met relatief weinig moeite naar het ziekenhuis, terwijl ik me bedacht dat ik nog niet vaak op zondagochtend zo op tijd uit bed gegaan was. Ik hield mijn weekendtas, halfopen door de grootte van mijn surprise, met mijn rechterarm op mijn bagagedrager in evenwicht, terwijl ik met dezelfde hand ook nog de grote rechthoekige doos, bevattende het cadeau van Sjoerd, op de tas in bedwang hield. Verder hing er nog een schoudertas om mijn nek, waarvan de band, doordat hij op zijn beurt op het gourmetstel steunde, tot mijn ellebogen was afgezakt. Ik ging ervan uit dat ik de situatie tot zo'n driehonderd meter voor mijn doel de baas zou kunnen blijven, maar weer bleek dat in het verleden behaalde resultaten voor de toekomst en het heden geen garantie bieden; ik hield het vol tot voor de fietsenstalling, waar ik, voordat ik met beleid afstapte, om te voorkomen dat mijn weekendtas (en de daaropliggende doos) zoals vaak is voorgekomen in de laatste fase van mijn rit toch nog van mijn fiets zou vallen, mijn schoudertas weer aan mijn lichaam hing.

Zo haalde ik, bepakt alsof ik in het ziekenhuis zou blijven wonen, kleding op en begaf ik mij naar de afdeling, waar ik mijn spullen in de overdrachtsruimte stalde. Na een gezellige dienst nam ik de weekendtas, het belangrijkste ingrediënt van mijn surprise en mijn schoudertas mee naar het station, waar ik een kaartje kocht en, anders dan de NS me had aangeraden, in de trein die via schiphol naar Amsterdam Centraal reed stapte en de grote tas onder stoelen en banken schoof, de plastic tasjes met het cadeau boven verstopte en mijn laptoptas naast me neerzette. Gelukkig kwam deze trein mooi op tijd in Sloterdijk aan waar ik vol goede moed met mijn weekend- en schoudertas in de trein naar Anna Paulowna stapte. Ik ging rustig zitten, keek naar mijn tassen en stond verschrikt weer op. Gourmetstel vergeten... Ik pakte mijn tassen weer op en liep naar het halletje, waar ik bij binnenkomst al een man en een vrouw met kinderwagen had zien staan. Ik stak mijn hoofd uit de deuropening en constateerde dat de trein over een minuut al zou vertrekken; tekort tijd om te kijken of de andere trein er nog was, wat overigens waarschijnlijk niet zo zou zijn geweest.

Toen ik mijn hoofd weer in de trein had teruggetrokken meldde ik mijn medereizigers welke stommiteit ik begaan had, waarop de man me vertelde dat het beste wat ik kon doen was, om naar de conducteurs op zoek te gaan, die achterin de trein zouden zitten, en hun vragen contact met de andere trein op te nemen. Zijn raad volgende liep ik de coupe door naar de volgende hal, waar ik een man met een witte NS-jas tegenkwam die juist van de bovenverdieping de trap af kwam. Voordat ik met spreken was begonnen zag ik dat het dezelfde man was als die mij zojuist raad gegeven had. Ik zei hem dat de jas me opgevallen was en vroeg hem of hij niet stiekem conducteur was. Hij zei van niet; hij telde alleen maar de mensen. Zo liepen we samen coupe na coupe naar achteren toe. Eerst hield hij deuren voor mij open, later, doordat hij wat achtergelaten consumptieverpakkingen in een vuilnisbakje stopte, haalde ik hem in en kreeg ik de gelegenheid om de deuren voor hem open te houden. Mijn overvolle tas vertraagde het proces doordat hij eigenlijk niet door de smalle deuropeningen heen paste. Aan het einde van de trein waren we nog geen ander NS-personeel tegen gekomen. Hij zei dat ze waarschijnlijk in de machinistenkamer zaten. Ik nam plaats in de achterste coupe. Na Zaandam liep de man weer langs en vertelde dat hij mij verkeerd had voorgelicht; ze zaten voorin de trein. Nadat hij me met volle mond (late lunch) had laten zeggen dat ik naar Anna Paulowna onderweg was zei hij dat ik in Alkmaar buitenlangs naar een conducteur kon gaan. Ik moest trouwens toch overstappen, want het achterste treindeel blijft in Alkmaar achter.

In Alkmaar stapte ik op een conductrice af, die me vroeg in de trein op haar te wachten.
"Wat heb je laten liggen?", vroeg ze. "Een gourmetstel", zei ik.
Na opgezocht te hebben welk nummer mijn vorige trein had belde ze op.
"Hallo, hier bij mij staat een jongen die in de vorige trein iets verloren is. Ik heb het nummer vast voor je opgezocht (...) Hij is zijn gourmetstel verloren, nouja, vergeten. Nou moet je niet lachen... het is bijna kerstmis! Dan heeft hij toch zijn gourmetstel nodig! Ga maar gauw zoeken. Je hebt tot Anna Paulowna, kwart voor vier dus, en je tijd gaat nu in!

Ondertussen waren we in Alkmaar Noord aangekomen, waar een meisje, nadat de trein stil was komen te staan, voor de deur ging staan wachten op wat er gebeuren zou. Er gebeurde niets; de deur ging niet open... Toen de trein alweer een tijdje aan het rijden was pakte ze haar mobieltje en ging ze SMS-en. De conductrice vroeg haar, toen de trein alweer halverwege Heerhugowaard was, of ze er in Alkmaar Noord uitgemoeten had. "Ja", zei ze en ze gaf aan verwonderd te zijn dat de deuren niet open waren gegaan. Daarop introduceerde de conductrice haar in het hoe en wat in een trein door te verwijzen naar de twee knopjes, voorzien van symbolen die niets te raden over laten, aan de linkerkant van de deur.

Toen mocht ik kiezen of ik haar mijn nummer zou geven zodat ze mij kon bellen als ze teruggebeld zou worden, of dat ik in Heerhugowaard met haar meeliep naar haar collegas en eersteklas ging zitten. Na mijn vraag of het feit dat ik eersteklas zou zitten geen nadelige gevolgen voor mij zou opleveren zei ze dat ze zich daar niet druk om zouden maken. Op station Heerhugowaard liepen we gezamelijk naar de eersteklas toe, waar we bij een mannelijke en een vrouwelijke collega van haar plaatsnamen. Ze praatten over de kerstpakketten. De man had zijn lotgenoten in Utrecht al met kerstpakketten, te herkennen aan de zilveren sterren aan de buitenkant, zien sjouwen, maar hij wist nog niet wat er allemaal inzat. Bij standplaats Den Helder, waar zij bij hoorden, waren ze nog niet zover.

Terwijl ik daar legaal midden tussen drie conducteurs eersteklas zat te zitten en te praten kreeg ik een lief SMS-gedichtje van het thuisfront, waardoor ik toch al een beetje met hun sinterklaas aan het vieren was. Helaas werd de vrouw naast mij niet teruggebeld voordat we in Anna Paulowna arriveerden. "Het ziet ernaar uit dat een corrupte conducteur je gourmetstel in beslag heeft genomen... Of een reiziger vond hem mooi natuurlijk, maar dat klinkt lang niet zo spectaculair. Je zou morgen of overmorgen nog naar het afhaalstation kunnen bellen, misschien gaat hij daar naartoe".

"Het was leuk met je kennis te maken, dokter Chiel" was het einde van onze kennismaking.



De volgende morgen veel te vroeg (nu ik een paar minuten van school woon is alles voor achten veel te vroeg) zat ik weer in de trein. Bij de kaartcontrole proef ik de herkenning in de ogen en de glimlach van de conducteur die mijn OV-kaart checkt. Wellicht dacht hij even aan de jongen die zijn gourmetstel verloor...