Donderdag was het zover! Ik kon voor het eerst op mijn fiets naar het LUMC rijden om er te gaan werken in plaats van studeren, al weet ik niet wat leerzamer is. Als voorbereiding had ik nog even de stapel papier die ons tijdens de praktijkles aangereikt was doorgebladerd en alvast een degelijke avondmaaltijd naar binnen gewerkt.
Ik was mooi op tijd bij de kledingmachine, die me zonder problemen de juiste kleding gaf. Ik ging de herenkleedruimte in, die vol bleek te staan met hoge smalle kluisjes, waartussen ik me omkleedde. Ik ging de vorige ruimte weer binnen en liep langs een schoonmaakster naar de deur. Ik drukte de klink naar beneden en probeerde de deur open te duwen, maar hij gaf niet mee. Daarom liep ik terug naar de tweede ruimte, waar ik ook een deur gezien had, terwijl de schoonmaakster mij vroeg of de deur niet openging. Op dat moment had ik al door dat ik dom bezig was, maar ik antwoordde dat ik de andere deur zou nemen. Daar drukte ik op de knop naast de deur, waarna ik moeiteloos de ruimte verliet.
Vanaf dat moment was ik voor de mensen om mij heen niet meer een persoon zonder functie, zoals ik tot dan toe altijd geweest was, maar een deel van het personeel. Om kwart voor vijf 's middags gaan de liften een stuk sneller dan 's ochtends om 9 uur, dus ik was mooi op tijd op de achtste verhoging. Toen ik de gang inliep zag ik mijn collega, die ons zou gaan inwerken, al lopen en zij mij ook. Ze vertelde dat er al een medecollega was, maar dat zij zich nog even aan het omkleden was. Om vijf uur waren we met drie van de vier en begonnen we met het programma. Eerst vroegen we aan de verpleging na of de voedingslijst klopte, wat volgens mij zelden het geval is. Vaak staat op de lijst dat iemand geen warme maaltijd zou moeten krijgen, maar dat is dan alweer veranderd. De etenskarren waren al gereed, dus we begonnen gauw met het uitdelen van maaltijden aan de patiënten. Om half zes kwam de andere collega aan. Zij bleek het snijpracticum dat ik volgende week zal hebben net gehad te hebben. Een man die sinds kort blind is wilde liever een sneetje brood met boter en kaas, wat ik voor hem klaarmaakte en in kleine stukjes sneed.
Het is redelijk druk op de afdeling, waardoor het personeel pas laat kon gaan eten. Ze kunnen de warme maaltijden die over zijn eten, of brood met beleg, cup-a-soup en allerlei toetjes. Je kan ook in het restaurant wat eten gaan halen, wat wij hebben gedaan. Na het eten gingen we koffie en thee naar de patiënten brengen en na een uurtje haal je de bekers weer op. Toen gingen we op elkaar oefenen met bloeddruk meten, wat nog niet zo goed ging, omdat ik nog niet wist welk geluid de hartslag was.
Verder behoort het ook tot mijn taken om de keuken schoon te houden, wasemmers te legen en vuilniszakken te verversen. Het was erg gezellig, zowel met de collegas als met de patiënten.
De volgende dag ging ik voor het echie. Ik was weer mooi op tijd omgekleed (deze keer op de afdeling) en begon met de etenskarren. Het lijstje klopte weer niet helemaal en de maaltijden ook niet, want voor twee patiënten was er geen maaltijd gebracht. Gelukkig was er voor anderen, die sondevoeding krijgen, wel een maaltijd meegekomen, dus het viel allemaal op te lossen. Ook was er een vrouw, die die dag met spoed opgenomen was, die liever een paar beschuitjes at, en een jongen die te misselijk was voor een warme maaltijd, waardoor er, samen met de maaltijd die voor de arts meegebracht wordt, nog drie maaltijden voor het personeel. De arts eet zijn maaltijd meestal niet op. Ik dacht dat er geen brood meer was, maar toen het meeste personeel al gegeten had wist een verpleegkundige nog een bak te vinden.
Na de koffie mocht ik helpen met de metingen. Daarbij bleek dat de stethoscoop, waarmee we de dag ervoor hadden geoefend, de geluiden niet zo duidelijk doorgaf. Met een andere stethoscoop, die 6 keer zo goedkoop is, waren de tonen een stuk duidelijker te horen. De eerste twee metingen bleken na nameting goed te zijn! Vanaf nu word ik dus geacht bloeddruk te kunnen meten. De andere metingen: pols, temperatuur en saturatie/zuurstofgehalte zijn niet zo lastig. Bij saturatie hoef je alleen maar een klemmetje op iemand zijn wijsvinger te zetten en bij temperatuurmetingen gebruiken we een oorthermometer.
Een vader van een patiënte vertelde dat ik sprekend op zijn kleinzoon leek en beloofde om zondag, wanneer ik weer ingewerkt word, een foto mee te nemen.
Nadat ik koffie voor de overdracht had klaargezet en een praatje met een verpleger uit de nachtdienst had gemaakt en iedereen een goede avond gewenst had, ging ik naar beneden om mijn kleding weer in te leveren en naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten