Voor afgelopen vrijdag werden we geacht een model mee naar de werkgroep te nemen. Het model moest duidelijk maken hoe een plat embryo veranderd in een 3D embryo, waarbij de dooierzak in tweeen gesplitst wordt. Mij leek het het best om dit met behulp van een pannenkoek, met teveel appelmoes als beleg, te visualiseren. Tijdens de lunch van donderdag ben ik dus druk beziggeweest met huiswerk maken. Eerst probeerde ik het met een grote pannenkoek. Dit gaf als probleem dat de appelmoes te netjes in de samengevouwen pannenkoek paste. De volgende pannenkoek, gemaakt met de kleinste pan, ging stukken beter, maar als je hem test kun je hem de volgende dag natuurlijk niet meer gebruiken... Daarna duurde het nog een hele tijd voordat ik een pannenkoek had gebakken die ik de volgende dag tijdens de werkgroep kon gebruiken. Dikke pannenkoeken worden te onbeweeglijk.
De volgende dag terwijl we naar onze werkgroep lopen blijken we onze blokcoördinator als werkgroepbegeleider te hebben. Slecht nieuws... In de hoorcolleges en het responsiecollege dat we eerder van hem gehad hebben kwamen we al achter zijn vreemde karakter. Er is slecht met hem te praten. Tot dit blok hadden we altijd nog relaxte werkgroepbegeleiders gehad. Daardoor was ik ervan uitgegaan dat het ons deze keer ook wel weer mee zou zitten. Ik begon nu dus ernstig te twijfelen of het wel zo verstandig was om mijn pannenkoekmodel te showen.
Na een niet zo nuttige werkgroep vol onbeantwoorde vragen van zijn kant (een combinatie van te moeilijke vragen en onvoorbereide studenten) gingen we over op de modellen. Er waren er vier, terwijl er veertien hadden moeten zijn...
"Chiel, heb jij een model mee?"
Ik had de eer als eerste mijn model te mogen tonen. Alle anatomieboeken, blokboeken en schrijfblokken aan de kant geveegd, bord op tafel, begon ik "je hebt dus een embryo...zo plat als een pannenkoek". Pannenkoek in de hand. "Aan deze kant zie je de amnionholte", ik leg hem met de amnionholtekant op het bord, "en aan deze kant de dooierzak", terwijl ik de pot appelmoes over de pannenkoek giet. Lachende mensen. "En dan vouwt het embryo zich aan deze kanten en aan deze kanten naar elkaar toe, waardoor de dooierzak zich splitst", zeg ik terwijl de appelmoes aan verschillende kanten uit de pannenembryokoek stroomt. Terwijl ik mijn vingers van de appelmoes ontdoe zegt de blokcoördinator: "en je houdt er nog wat aan over ook!". Het is goed gevallen!
Daarna lieten vier anderen nog vier keer hetzelfde papieren model zien. Die waren duidelijker, maar minder lekker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten